Od wtorku 22 czerwca obowiązuje nowelizacja ustawy o minimalnych wynagrodzeniach w ochronie zdrowia. Rząd na podniesienie najniższych pensji już od 1 lipca przeznaczył blisko 4 mld zł, ale zdaniem lekarzy i pielęgniarek oraz opozycji to za mało. Senat zaproponował podwyższenie współczynników pracy, według których wyliczana ma być minimalna pensja, ale Sejm ich nie poparł Polityka – kariera pojawiająca się w grach The Sims, The Sims 2 , The Sims 3 i The Sims 4: Miejskie życie Kariera polityczna pojawia się u podstawy gry. Pracować w niej mogą zarówno nastolatkowie, dorośli jak i emeryci. Przydatne w rozwoju kariery jest ukończenie studiów z kierunku Historii, Nauk politycznych, Aktorstwa lub Ekonomii. Telegazeta firmy "Przedsiębiorcze Biuro Moja ciocia w 1989r. przeszła na wcześniejszą emeryturę z tytułu opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem. Osiągnęła już wiek emerytalny (ma 68 § 13 pensja (odpowiedzi: 1) Chcę zapytac ,czy przysluguje mi 13 pensja,przjeto mnie od 8-04-2013 r. do 07 -11-2013r,zachorowałam od 02-09-2013 r. pobyt w szpitalu do Uwzględniając powyższe, rozliczenie listy płac za styczeń 2023 r. w opisanych okolicznościach powinno wyglądać następująco: Składniki. Działanie. Kwota. Wynagrodzenie za pracę. 3.490,00 zł. Wpłata do PPK finansowana przez pracodawcę wliczana do podstawy opodatkowania. 3490 zł × 1,5%. 52,35 zł. Jego pensja wypłacana jest wtedy z budżetu państwa. Okres umowy wynosi od 4 do 6 lat i zależy od trwania specjalizacji. Liczba miejsc rezydenckich jest jednak ograniczona. Po drugie może też sam szukać zatrudnienia, ale tylko w szpitalu, który ma miejsce szkoleniowe. Sam wtedy negocjuje wysokość pensji, za którą płaci placówka. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Sejm odrzucił podwyższone przez Senat współczynniki pracy, od których zależy najniższe wynagrodzenie pracowników medycznych, czyli pracowników wykonujących zawód medyczny oraz pracowników działalności podstawowej. Tym samym ustawa o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw wejdzie w życie w wersji rządowej. Przewiduje ona wzrosty współczynników pracy, lecz w stopniu niewielkim w stosunku do dotychczas obowiązujących – patrz tabela. W ślad za tym będą musiały nastąpić podwyżki wynagrodzenia zasadniczego tych pracowników medycznych, którzy zarabiają mniej niż najniższe wynagrodzenie przedstawia również poziomy najniższego wynagrodzenia zasadniczego od r. W celu jego ustalenia mnoży się współczynnik pracy dla danej kategorii pracowników przez kwotę przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, ogłoszonego przez prezesa GUS – w 2020 r. wynosiło ono 5167,47 zł. Współczynniki pracy i najniższe wynagrodzenie zasadnicze od 1 lipca 2021 r. Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowiskuWspółczynnik pracyNajniższe wynagrodzenie zasadnicze albo lekarz dentysta, który uzyskał specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny1,31(wzrost z 1,27)6769 zł albo lekarz dentysta, który uzyskał specjalizację pierwszego1,2 (wzrost z 1,17)6201 albo lekarz dentysta, bez specjalizacji1,06 (wzrost z 1,05)5478 stażysta albo lekarz dentysta stażysta0,81 (wzrost z 0,73)4186 fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny albo inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–4, wymagający wyższego wykształcenia i specjalizacji1,06 (wzrost z 1,05)5478 fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny albo inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–5 albo pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagający wyższego wykształcenia, bez specjalizacji0,81 (wzrost z 0,73)4186 z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym magister położnictwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia1,06 (wzrost z 1,05)5478 albo położna, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarka z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa 0,81 (wzrost z 0,73)4186 albo położna inna niż określona w lp. 7 i 8, która nie posiada tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia0,73 (wzrost z 0,64)3772 albo inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1–9 albo pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, wymagający średniego wykształcenia0,73(wzrost z 0,643772 działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, inny niż określony w lp. 6 i 100,59(wzrost z 0,58)3049 zł Sytuacja finansowa w polskiej służbie zdrowia pozostawia wiele do życzenia. Protest lekarzy rezydentów skłania do zastanowienia się nie tylko na temat wynagrodzeń młodych medyków, ale i reprezentantów innych zawodów medycznych. Okazuje się, że wiele osób pracujących w szpitalach musi zadowolić o wiele niższymi pensjami. Ile właściwie się im płaci? Lekarze rezydenci, którzy od 2 października biorą udział w proteście głodowym, domagają się wzrostu wynagrodzeń do poziomu 1,05 średniej krajowej (około 4,5 tys. zł brutto) oraz przeznaczenia 6,8 proc. PKB na ochronę zdrowia w Polsce do 2021 roku. Zmiana ta byłaby dla nich wyraźna, bowiem dziś mogą liczyć jedynie na pensje w wysokości około 3 tys. brutto na miesiąc. Czy ich żądania są wygórowane?Jeśli przyjrzelibyśmy się liście płac w polskich szpitalach, okazałoby się, że młodzi lekarze chcieliby zarabiać tylko nieco więcej niż... kapelani! Zobacz także Rezydenci zarabiają mniej niż kapelani i nieco więcej niż pielęgniarki z wieloletnim stażemWedług danych Ministerstwa Zdrowia duchowni udzielający sakramentów i wspierający modlitwą pacjentów-katolików mogą liczyć na wynagrodzenie w wysokości ok. 4 tys. zł brutto. Dlaczego księża w szpitalach zarabiają lepiej niż lekarze rezydenci?Okazuje się, że w większości placówek mogą liczyć aż na 1,5 etatu - wsparcie, jakie kościół udziela chorym, nie jest więc zupełnie bezinteresowne i można je łatwo wycenić. fot. Więcej od duchowieństwa w placówkach medycznych zarabiają tylko ordynatorzy, którzy dostają do ok. 6 tys. brutto podstawowego wynagrodzenia, lekarze z I stopniem specjalizacji (ok. 8,5 tys. brutto - łącznie z dodatkowymi dyżurami), lekarze z II stopniem specjalizacji (ponad 10 tys. brutto miesięcznie). Na najwyższe zarobki mogą liczyć dyrektorzy szpitali i kadra kierownicza (nawet powyżej 14-30 tys. miesięcznie). Zobacz także Lista płac w polskich szpitalachWedług informacji, do których dotarła Gazeta Wyborcza, roczny dochód z tytułu umowy o pracę w 2016 roku w przypadku dyrektorów szpitali (zakaźnego i dziecięcego w Warszawie) wynosił odpowiednio: 168 i 166 tys. zł, z kolei dyrektor wojewódzkiego centrum onkologii w Bydgoszczy w ubiegłym roku zarobił aż 380 tys. zł z tytułu umowy o pracę. Z kolei dyrektorzy stacji pogotowia mogą zarabiać od ok. 8,9 tys. do nieco ponad 11 tys. na rezydenci w trakcie specjalizacji mogą dla porównania liczyć jedynie na 2,2-2,7 tys. netto miesięcznego wynagrodzenia - to i tak więcej niż lekarze stażyści, którzy np. w Szczecinie zarabiają nieco więcej niż połowę tego, na co mogą liczyć rezydenci (ok. 1450 zł netto na miesiąc). Prawie tyle samo zarabiają... salowe - na pełnym etacie np. w szpitalu psychiatrycznym w Łodzi mogą liczyć na 1,4-1,5 tys. zł netto nieco więcej, bo ok. 1,7 tys. zł miesięcznie zarabiają pracownicy administracyjni i biurowi, którzy zajmują się dokumentacją medyczną, obsługą pacjentów i kontaktowaniem lekarzy np. z technikami medycznymi. W przypadków pracowników diagnostyki laboratoryjnej oraz techników analityki medycznej, którzy wykonują badania laboratoryjne, pensje wahają się na poziomie od 2 do 3,2 tys. zł brutto (lub więcej, jeśli dochodzą dodatki za nocne zmiany).Mniej, bo od 1,6 do 2,1 tys. brutto zarabiają technicy elektroradiologii, którzy wykonują np. badania mammograficzne, obsługują tomograf lub rezonans magnetyczny. Na nieco wyższe wynagrodzenie może liczyć starszy asystent diagnosta laboratoryjny, który zarabia od 2,4 do nawet 5 tys. zł (jeśli może pracować np. na dodatkowe nocne zmiany).Dla porównania początkująca pielęgniarka w szpitalu powiatowym może liczyć na około 2,3-2,5 tys. miesięcznego wynagrodzenia netto. Po 25 latach pracy w zawodzie ich pensja może wzrosnąć do poziomu... 2,8-3 tys. netto - ćwierć wieku doświadczenia zawodowego nie jest więc cenione wiele wyżej... Podobne, choć nieco niższe stawki obowiązują ratowników medycznych, którzy na etacie np. w łódzkim pogotowiu zarabiają od 2 do 2,4 tys. zł brutto miesięcznie. fot. źródło: Ministerstwo Zdrowia/Gazeta Wyborcza/Porozumienie Rezydentów OZZL/ Zobacz także Osoby, które objęte są ubezpieczeniem chorobowym, mają prawo do świadczeń chorobowych za okres pobytu w szpitalu. Jest to tak zwane chorobowe szpitalne. Wysokość tych świadczeń jest uzależniona od tego, na jaki moment okresu zasiłkowego przypada leczenie zasadyNiezdolność do pracy z powodu choroby, macierzyństwa lub konieczności sprawowania opieki nad dzieckiem albo innym chorym członkiem rodziny uprawnia ubezpieczonego do skorzystania z odpowiedniego w danej okoliczności świadczenia chorobowego, także wówczas, gdy niezdolność do pracy związana jest z pobytem w szpitalu. W pewnych sytuacjach jednak fakt hospitalizacji przekłada się odpowiednio na wysokość należnego zasiłku. Za czas pobyty w szpitalu przysługuje chorobowe szpitalne. Chorobowe szpitalne - wynagrodzenieW praktyce oznacza to, że za okres leczenia szpitalnego możemy uzyskać świadczenie w wysokości 80 lub 100% podstawy zasiłkowej. Podstawę świadczenia stanowi średnie wynagrodzenie z ostatnich 12 miesięcy, pomniejszone o 13,71% (składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez osobę ubezpieczoną).100% podstawy świadczenia za okres leczenia szpitalnego przysługuje zawsze, kiedy staniemy się niezdolni do pracy:w okresie ciąży,na skutek wypadku przy pracy,na skutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy,z powodu choroby zawodowej,z powodu poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów albo zabiegowi pobrania komórek, tkanek i chorobowy do końca którzy nie ukończyli 50. roku życia i leczą się w szpitalu przez 33 dni choroby w roku oraz osoby, które ukończyły 50. rok życia i leczą się przez 14 dni, mogą liczyć na 80% wynagrodzenia chorobowego finansowanego przez tym okresie przysługuje zasiłek chorobowy w wysokości już tylko 70% (chorobowe szpitalne) podstawy ustalonej z osiąganych zarobków. W takiej wysokości otrzymają więc zasiłek chorobowy pracownicy od 34. dnia choroby w danym roku. Dla pracowników, którzy ukończyli 50. rok życia, miesięczny zasiłek chorobowy za okres pobytu w szpitalu od 15 do 33 dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym wynosi nadal 80% podstawy wymiaru zasiłku. Dopiero od 34 dnia choroby przysługiwać będzie zasiłek w wysokości 70%.Przykład Monika jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę. 17 sierpnia 2021 r. stała się niezdolna do pracy i przedłożyła w zakładzie pracy zwolnienie lekarskie na okres 15 dni, czyli do 31 sierpnia 2021 r. Była to pierwsza choroba pani Moniki w bieżącym roku. Następnie otrzymała ona jeszcze jedno zwolnienie lekarskie: od 1 września 2021 r. do 31 października 2021 r. Cały ten okres przebywała w okresie od 17 sierpnia do 18 września pani Monika miała prawo do 80% wynagrodzenia chorobowego finansowanego przez pracodawcę (łącznie 33 dni). Od 19 września do 31 października został jej wypłacony zasiłek chorobowy w wysokości 70% jego podstawy wymiaru, ponieważ niezdolność do pracy przypadała już na czas leczenia chorobowy od 2022 rozbieżność zmieni się jednak od 1 stycznia 2022 roku - od tego czasu nie będzie już zasiłku w wysokości 70%. Za pobyt w szpitalu będzie przysługiwało albo 80% albo 100% podstawy Adam ukończył 50 lat i jest zatrudniony na etacie. 15 stycznia 2022 roku otrzymał zwolnienie lekarskie na okres 17 dni, czyli do 31 stycznia 2022 r. Jest to pierwsza choroba pracownika w 2022 roku. Następnie otrzymał jeszcze jedno zwolnienie lekarskie: od 1 lutego do 28 lutego 2022r. Cały ten okres przebywał w okresie od 15 stycznia do 16 lutego Pan Adam miał prawo do 80% wynagrodzenia chorobowego finansowanego przez pracodawcę (łącznie 33 dni). Od 17 lutego do 28 lutego zostanie wypłacony mu zasiłek chorobowy również w wysokości 80% jego podstawy wymiaru. Ogólne zasady dotyczące przyznawania pracownikom publicznej służby zdrowia dodatkowych składników wynagrodzenia wynikają z ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jedn. DzU z 2007 r. nr 14, poz. 89 ze zm., dalej ustawa). W tych przepisach nie znajdziemy jednak regulacji o wysokości wynagrodzenia zasadniczego pracowników ZOZ. To statut określa ustrój zakładu opieki zdrowotnej oraz inne zagadnienia dotyczące jego funkcjonowania. W nim powinny znaleźć się: nazwa zakładu odpowiadająca zakresowi udzielanych świadczeń, jego cele i zadania, siedziba i obszar działania, organy oraz planowana forma gospodarki finansowej (art. 11 ustawy). Oprócz takich postanowień statut ZOZ może zawierać również inne, np. bezpośrednio regulujące prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Jednak nie znajdziemy tam kwestii związanych z wynagrodzeniem lekarzy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2005 r. (II PK 131/04) statut zakładu opieki zdrowotnej określa przedmiot działania zakładu, jego organy, a także gospodarkę finansową, co wyklucza zamieszczenie w nim postanowień dotyczących nawiązania stosunku pracy z dyrektorem publicznego ZOZ, a także świadczeń przysługujących mu w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Statut ZOZ w części zawierającej takie regulacje nie może być traktowany jako źródło prawa pracy w rozumieniu art. 9 i stanowić podstawy roszczenia o odszkodowanie. Warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla zatrudnionych w państwowych jednostkach sfery budżetowej, jeżeli nie są oni objęci układem zbiorowym pracy, określa minister w rozporządzeniu. Do pracowników objętych układem zbiorowym nie stosuje się tzw. rozporządzenia płacowego (art. 77 3 Wynagrodzenia w publicznej służbie zdrowia na podstawie art. 40 ustawy określa rozporządzenie ministra zdrowia i opieki społecznej z 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (DzU nr 52, poz. 543 ze zm., dalej rozporządzenie o wynagradzaniu w ZOZ). Te stawki dotyczą wynagrodzenia zasadniczego tzw. pracowników działalności podstawowej, czyli: - pracownika medycznego, który ukończył wyższe studia medyczne lub średnią szkołę medyczną, oraz pracownika, który uzyskał wyższe wykształcenie medyczne lub średnie inne niż medyczne i posiadane przez niego kwalifikacje zawodowe mają zastosowanie przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ - pracownika, którego praca pozostaje w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych (§ 2 i 3 rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ). W załącznikach do rozporządzenia nie ma stawek wynagrodzenia zasadniczego dla lekarzy. Wysokość przysługującej im pensji określają przepisy wewnętrzne, a dokładnie – regulaminy wynagradzania np. w szpitalach czy przychodniach. Samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej jako jednostki samofinansujące się pokrywają koszty działalności i zobowiązań oraz ujemny wynik finansowy z posiadanych pieniędzy i uzyskanych przychodów (art. 35b ust. 1 i art. 60 ust. 1 ustawy). Ich pracownicy nie są pracownikami jednostki budżetowej w rozumieniu art. 1 ust. 2 ustawy z 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (DzU nr 160, poz. 1080 ze zm.) . Dlatego ich pensje oraz inne świadczenia związane z pracą ustala się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania i zależą one od sytuacji finansowej pracodawcy (art. 77 1 , art. 77 2 w związku z art. 4 ust. 4 ustawy z 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, DzU z 1995 r. nr 1, poz. 2 ze zm.) . Tak wynika z wyroku SN z 21 września 2006 r. (II PK 11/06) . Wymóg utworzenia regulaminu wynagradzania spoczywa bezpośrednio na pracodawcy zatrudniającym co najmniej 20 pracowników, jeśli nie są oni objęci zakładowym ani ponadzakładowym układem zbiorowym pracy (art. 77 2 Obowiązuje on do czasu objęcia pracowników zakładowym lub ponadzakładowym uzp. Sytuacja taka ma miejsce, jeśli uzp ustalają warunki wynagrodzenia za pracę oraz przyznawanie innych świadczeń związanych z pracą w zakresie i w sposób umożliwiający określenie na jego podstawie indywidualnych warunków umów o pracę. Nawet pracodawca, u którego obowiązuje zakładowy lub ponadzakładowy uzp, będzie musiał wprowadzić regulamin wynagradzania, jeżeli układ ten określa tylko ogólnie zasady wynagradzania i przyznawania załodze innych świadczeń związanych z pracą. Oznacza to, że obowiązek wprowadzenia regulaminu wynagradzania ciąży na pracodawcy, gdy postanowienia układów nie pozwalają ustalić na ich podstawie indywidualnych warunków umów o pracę. Ponadto szef musi wprowadzić taki regulamin, choć obowiązuje u niego uzp, nawet jeżeli odpowiada on tym wymaganiom, gdy określona grupa pracowników nie została nim objęta. Nie ma ograniczeń prawnych, aby lekarz pracował jednocześnie w kilku szpitalach Przepisy dotyczące pracowników służby zdrowia nie hamują podejmowania przez nich dodatkowych stosunków pracy. Dlatego lekarze tak często pracują w innym ZOZ na podstawie umowy cywilnoprawnej. Należy jednak pamiętać, że umowa, która wiąże strony, powinna być zgodna z charakterem wykonywanej pracy. Tu ograniczeniem może być art. 22 § 1 1 kp. Zatrudnienie w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy, czyli polegające na zobowiązaniu pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, oraz zatrudnieniu pracownika za wynagrodzeniem, jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Coraz więcej lekarzy decyduje się prowadzić własną działalność i cywilnoprawną współpracę ze szpitalami czy przychodniami. Prowadzenie jednoosobowej firmy jest wprawdzie bardziej uciążliwe, ale z pewnością korzystniejsze finansowo. Pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek. Podjęcie tzw. samozatrudnienia na zasadach prowadzenia działalności gospodarczej wymaga dopełnienia wielu formalności. Do podstawowych należą: - wpis do ewidencji, - uzyskanie nr REGON, - założenie konta w banku, - aktualizacja NIP, - zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych, - wybór formy opodatkowania (nie zawsze możliwy), - rejestracja w urzędzie skarbowym (w tym ew. rejestracja dla celów VAT). Te czynności samozatrudniony wykonuje sam. Musi także: - obliczać i odprowadzać zaliczki na podatek, - składać formularze podatkowe, - obliczać i opłacać składki ubezpieczeniowe (obowiązkowo emerytalne i rentowe oraz wypadkowe, ubezpieczenie chorobowe jest dobrowolne). Nie dotyczy to sytuacji, gdy samozatrudniony na własny rachunek pozostaje równolegle w innym stosunku pracy. Ten, kto jednocześnie pracuje na etacie, opłaca tylko składkę zdrowotną. Samozatrudnienie jest znacznie tańsze od tradycyjnego stosunku pracy, pracodawca nie musi ponosić kosztów pracowniczych i obowiązków płatniczych. Współpracujący w ten sposób lekarz zarabia znacznie więcej niż jego kolega na etacie. Podstawą wynagrodzenia pracowników służby zdrowia jest wynagrodzenie zasadnicze. Od jego wysokości zależą dodatkowe składniki Podobnie jak w innych grupach zawodowych stawki dodatków i nagród ustalane są procentowo od wynagrodzenia zasadniczego przysługującego pracownikowi. Poniżej opisujemy wszystkie te składniki. Dodatek stażowy przyznawany jest pracownikom publicznych ZOZ za wypracowane lata. Wynosi 5 proc. miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, jeśli zatrudniony przepracował pięć lat. Wzrasta o 1 proc. za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 20 proc. miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego (art. 62d ustawy). Do okresu pracy uprawniającego pracowników publicznych ZOZ do dodatku stażowego wlicza się wszystkie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze (§ 8 rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ). Dotyczy to np. pracy w gospodarstwie rolnym oraz okresów pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Wyjątek od tej zasady dotyczy sytuacji, gdy praca w publicznym ZOZ jest dodatkowym zatrudnieniem pracownika. Wtedy do tego okresu nie zalicza się okresu zatrudnienia podstawowego. Dodatek za wysługę lat pracodawca reguluje w terminie wypłaty wynagrodzenia i przysługuje on za dni, za które pracownik otrzymuje wynagrodzenie. Należy się więc również za dni nieobecności w pracy z powodu jego choroby. Termin wypłaty dodatku stażowego przy zmianie jego wysokości zależy od tego, kiedy pracownik nabywa prawo do wyższej stawki. Jeśli nabył je pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, zwiększony dodatek powinien dostać już w tym właśnie miesiącu. Jeżeli natomiast prawo do wyższego stażowego uzyskał w trakcie miesiąca, wypłaty dodatku może spodziewać się od pierwszego dnia następnego miesiąca, razem z wypłatą pensji zasadniczej. Wykaz stanowisk, na których przysługuje dodatek funkcyjny, oraz jego stawki określa załącznik nr 4 do rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ. Ustalając stawkę tego dodatku, pracodawca powinien kierować się w szczególności wielkością komórki organizacyjnej oraz stopniem trudności i złożoności wykonywanych prac (§ 5 rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ). W zależności od zajmowanego stanowiska stawka tego dodatku różni się, nie może być on jednak wyższy niż 50 proc. wynagrodzenia zasadniczego. Pracownikowi działalności podstawowej, który uzyskał stopień naukowy doktora, przysługuje za to dodatek (§ 9 rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ). Prawo do niego mają również pracownicy, którzy uzyskali stopień doktora habilitowanego lub tytuł naukowy profesora. Dodatek naukowy przysługuje co miesiąc, a jego wysokość zależy od uzyskanego przez pracownika stopnia lub tytułu. Wypłacany on jest w następujących wysokościach przy uzyskaniu: - stopnia doktora – do 20 proc. otrzymywanego wynagrodzenia zasadniczego, nie mniej jednak niż 65 zł, - stopnia doktora habilitowanego – do 30 proc. wynagrodzenia zasadniczego, nie mniej jednak niż 125 zł, - tytułu profesora – do 50 proc. wynagrodzenia zasadniczego, nie mniej jednak niż 185 zł. Prawo do tego dodatku przysługuje już od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik udokumentował uzyskanie stopnia, np. doktora. Za pracę z osobami pozbawionymi wolności zatrudnionym w jednostkach organizacyjnych więziennictwa przysługuje dodatek do wynagrodzenia. Waha się on od 10 do 50 proc. miesięcznej pensji zasadniczej otrzymywanej przez uprawnionego pracownika (§ 10 rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ). Pod pojęciem dyżuru medycznego ustawa o ZOZ określa wykonywanie, poza normalnymi godzinami pracy, czynności zawodowych przez lekarza lub innego mającego wyższe wykształcenie pracownika wykonującego zawód medyczny w zakładzie opieki zdrowotnej przeznaczonym dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielenia całodobowych świadczeń zdrowotnych (art. 18d ustawy). Lekarz bądź inny pracownik medyczny pełniący dyżur jest wynagradzany zgodnie z kodeksem pracy, według stawek za pracę w godzinach nadliczbowych (art. 151 1 Za dyżur, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek: > 100 proc. wynagrodzenia – za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających: – w nocy, – w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, – w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, > 50 proc. wynagrodzenia – za pracę w nadgodzinach przypadających w każdym innym dniu. Wynagrodzenie stanowiące podstawę obliczania dodatku za czas dyżuru obejmuje wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60 proc. wynagrodzenia. Stawka za każdą godzinę dyżuru zależy więc od tego, kiedy on przypada. Godzinową stawkę wynagrodzenia zasadniczego oblicza się, dzieląc miesięczną stawkę tego wynagrodzenia wynikającą z osobistego zaszeregowania pracownika przez liczbę godzin pracy przypadających do przepracowania w miesiącu. Dlatego przy ustalaniu stawki za godzinę dyżuru należy przede wszystkim ustalić, jaka przysługuje stawka godzinowa pracownikowi za dyżur. Następnie ustala się jego godzinową stawkę wynagrodzenia zasadniczego oraz oblicza wynagrodzenie za jedną godzinę dyżuru. Za każdą godzinę pozostawania w gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych poza ZOZ pracownik otrzymuje 50 proc. stawki godzinowej swojego wynagrodzenia zasadniczego (art. 32k ustawy). W razie wezwania lekarza do szpitala obowiązują przepisy o dyżurze medycznym. Pracownikom wykonującym zawód medyczny, zatrudnionym w systemie pracy zmianowej w ZOZ przeznaczonych dla osób, których stan zdrowia wymaga całodobowych świadczeń zdrowotnych, przysługuje dodatek w wysokości co najmniej: - 65 proc. stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy wykonywanej w porze nocnej, - 45 proc. stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy wykonywanej w porze dziennej w niedziele i święta oraz dni wolne od pracy wynikające z przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy (art. 32l ustawy). Takich dodatków nie mają pracownicy pogotowia. Zdaniem Państwowej Inspekcji Pracy pielęgniarkom i sanitariuszom zatrudnionym w pogotowiu ratunkowym nie przysługuje dodatek za pracę w porze nocnej określony w ustawie o ZOZ. Pogotowie ratunkowe udziela świadczeń zdrowotnych przez całą dobę różnym pacjentom, nie zapewnia im natomiast całodobowej opieki zdrowotnej. Wyjątek dotyczy sytuacji, gdy pogotowie ma wyodrębniony oddział szpitalny. Wówczas pracownicy wykonujący zawód medyczny zatrudnieni w takim oddziale w systemie zmianowym mają prawo do dodatku za pracę w niedziele i święta ustalonego w ustawie o ZOZ (PiZS 2001/2/40). Pracownicy wykonujący zawód medyczny zatrudnieni w zespole wyjazdowym pogotowia ratunkowego (pomocy doraźnej) mają dodatek w wysokości 30 proc. stawki godzinowej pensji zasadniczej za każdą godzinę pracy (art. 32ł ustawy). Natomiast zatrudnionym w pogotowiu ratunkowym (pomocy doraźnej), ale poza zespołem wyjazdowym przysługuje 20 proc. stawki godzinowej wynagrodzenia zasadniczego za każdą godzinę pracy. Zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia pojęcie „osoba wykonująca zawód medyczny” obejmuje zarówno zawody, których status jest określony ustawowo (np. w ustawie o zawodzie lekarza, zawodzie pielęgniarki i położnej), jak i zawody, które w przepisach nie mają takiej regulacji. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” odnosi się do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje. Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych (PiZS 2000/7-8/54). Pracownikowi za długoletnią pracę przysługują nagrody jubileuszowe. Jest to: - 75 proc. miesięcznego wynagrodzenia – po 20 latach pracy, - 100 proc. miesięcznego wynagrodzenia – po 25 latach pracy, - 150 proc. miesięcznego wynagrodzenia – po 30 latach pracy, - 200 proc. miesięcznego wynagrodzenia – po 35 latach pracy, - 300 proc. miesięcznego wynagrodzenia – po 40 latach pracy (art. 62a ustawy). Im dłuższa praca, tym wyższa jubileuszówka. Do okresu uprawniającego pracownika publicznego ZOZ do nagrody jubileuszowej zalicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia u poprzednich pracodawców (§ 13 rozporządzenia o wynagradzaniu w ZOZ). Bez znaczenia natomiast jest to, czy poprzedni pracodawcy byli jednostkami publicznej służby zdrowia. Do okresu pracy uprawniającego do nagrody jubileuszowej wlicza się też inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów wlicza się je do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Chodzi o: - prowadzenie indywidualnego gospodarstwa rolnego lub pracy w takim gospodarstwie, - zakończone okresy zatrudnienia (czyli świadczenia pracy na podstawie umowy o pracę), - okresy pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Szczególna jest sytuacja pracownika publicznego ZOZ, który jest równocześnie zatrudniony u innego pracodawcy. Wówczas do okresu pracy uprawniającego go do jubileuszówki wlicza się tylko jeden z tych okresów. Pracownik publicznego zakładu opieki zdrowotnej nabywa prawo do nagrody w dniu upływu okresu uprawniającego go do niej. Szef musi zatem wypłacić pracownikowi jubileuszówkę niezwłocznie, gdy nabędzie on do niej prawo. Przysługującą pracownikowi publicznego zakładu opieki zdrowotnej nagrodę jubileuszową oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Trzeba więc sięgnąć do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (DzU nr 2, poz. 14 ze zm.). Natomiast do obliczania wysokości ekwiwalentu pieniężnego za urlop stosuje się zasady takie, jak przy określaniu wysokości wynagrodzenia urlopowego pracownika. Wynagrodzenie urlopowe ustala się, uwzględniając wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy, ale wyłącza się takie składniki, jak: - jednorazowe lub nieperiodyczne wypłaty za spełnienie określonego zadania bądź za określone osiągnięcie, - wynagrodzenie za czas gotowości do pracy oraz za czas niezawinionego przez pracownika przestoju, - gratyfikacje (nagrody) jubileuszowe, - wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego, a także za czas innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, - ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, - wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, - nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujące z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej, - odprawy emerytalne lub rentowe albo inne odprawy pieniężne, - wynagrodzenia i odszkodowania przysługujące w razie rozwiązania stosunku pracy. Dodatki stażowy i funkcyjny zalicza się do wynagrodzenia stanowiącego podstawę nagrody jubileuszowej. Wypłaca się je pracownikom razem z wynagrodzeniem zasadniczym – są więc dodatkowym stałym składnikiem wynagrodzenia. Ponadto, ponieważ ich wypłata następuje co miesiąc razem z pensją zasadniczą pracownika, mają one charakter periodyczny. Oznacza to, że nie muszą być wyłączane przy obliczaniu wynagrodzenia urlopowego. Tym samym należy je doliczyć przy ustalaniu wynagrodzenia miesięcznego pracownika będącego podstawą obliczenia przysługującej mu jubileuszówki. Podobnie wynagrodzenie za pełnione dyżury medyczne powinno być zaliczone do wynagrodzenia miesięcznego lekarza, stanowiącego podstawę obliczenia wysokości jubileuszówki. Stanowisko takie prezentuje również PIP (PiZS z 2001/5/41). Wynagrodzenie za czas dyżuru medycznego, pełnionego w warunkach określonych w ustawie o ZOZ, należy uwzględnić przy obliczaniu wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego (oraz nagrody jubileuszowej). Pracownikowi przechodzącemu na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości: - jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli był zatrudniony krócej niż 15 lat, - dwumiesięcznego wynagrodzenia po 15 latach pracy, - trzymiesięcznego wynagrodzenia po 20 latach pracy. Pracownik, który otrzymał odprawę emerytalną lub rentową, nie może ponownie nabyć do niej prawa (art. 62b ustawy). Lekarz, lekarz stomatolog odbywający staż otrzymuje zasadnicze wynagrodzenie miesięczne przez cały jego okres w wysokości 1403 zł (§ 5 ust. 4 rozporządzenia ministra zdrowia z 24 marca 2004 r. w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza stomatologa, DzU nr 57, poz. 553 ze zm.). Staż trwa 13 miesięcy. Dodatkowe wynagrodzenie roczne, znane potocznie trzynastką przysługuje w pełnej wysokości pracownikom jednostek sfery budżetowej po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Kwestię udzielania wynagrodzenia rocznego reguluję Ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej. Zobacz: Dotacje unijne – jak pozyskać środki dla firmy Zgodnie z przepisami w/w ustawy, przez pracowników jednostek sfery budżetowej rozumie się pracowników: • państwowych jednostek sfery budżetowej, dla których środki na wynagrodzenia są kształtowane na podstawie odrębnej ustawy, • zatrudnionych w Kancelarii Sejmu, Kancelarii Senatu, Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Trybunale Konstytucyjnym, Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich, Sądzie Najwyższym, Naczelnym Sądzie Administracyjnym, Najwyższej Izbie Kontroli, Państwowej Inspekcji Pracy, Biurze Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Krajowym Biurze Wyborczym, Biurze Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, Państwowym Urzędzie Nadzoru Ubezpieczeń oraz w Wyższym Urzędzie Górniczym na stanowiskach inspekcyjno-technicznych, • samorządowych jednostek sfery budżetowej, prowadzących gospodarkę finansową na zasadach określonych w ustawie z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe • biur poselskich, senatorskich lub poselsko-senatorskich oraz klubów, kół albo zespołów parlamentarnych. Zobacz także: Trzynastka dla pracowników spoza sfery budżetowej Przepisów ustawy nie stosuje się do żołnierzy oraz funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej. Kiedy i w jakiej wysokości pracownik nabywa prawo do trzynastki W pełnej wysokości po przepracowaniu u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. W wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego, pod warunkiem, że okres ten wynosi co najmniej 6 miesięcy. W wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego w razie wystąpienia następujących okoliczności: a) nawiązania stosunku pracy w trakcie roku kalendarzowego z nauczycielem i nauczycielem akademickim zgodnie z organizacją pracy szkoły (szkoły wyższej), b) zatrudnienia pracownika do pracy sezonowej, jeżeli umowa o pracę została zawarta na sezon trwający nie krócej niż trzy miesiące, c) powołania pracownika do czynnej służby wojskowej albo do spełnienia obowiązku zastępczej służby poborowych, d) rozwiązania stosunku pracy w związku z: • przejściem na emeryturę, rentę szkoleniową albo rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne, • przeniesieniem służbowym, powołaniem lub wyborem, • likwidacją pracodawcy albo zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy, • likwidacją jednostki organizacyjnej pracodawcy lub jej reorganizacją, e) podjęcia zatrudnienia: • w wyniku przeniesienia służbowego, • na podstawie powołania lub wyboru, • w związku z likwidacją poprzedniego pracodawcy albo ze zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących tego pracodawcy, • w związku z likwidacją jednostki organizacyjnej poprzedniego pracodawcy lub jej reorganizacją, • o zwolnieniu z czynnej służby wojskowej albo po spełnieniu obowiązku zastępczej służby poborowych, f) korzystania: • z urlopu wychowawczego, • z urlopu dla poratowania zdrowia, • przez nauczyciela lub nauczyciela akademickiego z urlopu do celów naukowych, artystycznych lub kształcenia zawodowego, g) wygaśnięcia stosunku pracy w związku ze śmiercią pracownika. Zobacz także: Podatki Pracownik nie dostanie trzynastki z powodu: • nie usprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej dłużej niż dwa dni, • stawienia się do pracy lub przebywania w pracy w stanie nietrzeźwości, • wymierzenia pracownikowi kary dyscyplinarnej wydalenia z pracy lub ze służby, • rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Jaka jest podstawa trzynastki: Wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając składniki wynagrodzenia przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy. Wysokość trzynastki ustala się proporcjonalnie do okresu przepracowanego u danego pracodawcy. Kiedy wypłaca się wynagrodzenie roczne Nie później niż w ciągu pierwszych trzech miesięcy roku kalendarzowego następującego po roku, za który przysługuje to wynagrodzenie. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy z pracownikiem rozwiązano stosunek pracy w związku z likwidacją pracodawcy, wówczas trzynastkę wypłaca się w dniu rozwiązania stosunku pracy. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz. U., z 1997 r. Nr 160 poz. 1080) Zobacz także: Zarobki

13 pensja w szpitalu